Wyobraź sobie ciepłe, złote popołudnie, kiedy powietrze leniwie faluje od ciepła, a ty siedzisz na drewnianym tarasie, wśród donic z lawendą. Delikatny wiatr bawi się fioletowymi kłosami, unosząc ich zapach niczym aksamitny obłok, który otula twoje myśli i koi zmysły.

Lawenda to roślina, która wydaje się być utkanym z ciszy mostem między światem a tym, co w nas najspokojniejsze. Jej zapach przenosi w miejsca, gdzie czas płynie inaczej — powoli, z namysłem, miękko. Zamyślasz się i nagle czujesz, jakbyś boso stąpał(a) po prowansalskich polach, gdzie fala za falą kołyszą się fioletowe morza kwiatów. Wdychasz głęboko i czujesz, jak napięcie rozpływa się w toń powietrza.

Przy filiżance aromatycznej herbaty, której wrzątek uwolnił kilka pachnących gałązek lawendy, możesz zamknąć oczy i pozwolić, by głowa opróżniła się ze zmartwień. Nie musisz teraz nic planować ani naprawiać. Świat poradzi sobie bez ciebie przez tych kilka minut. Ty tymczasem możesz dać sobie prawo do bycia — po prostu bycia.

Lawenda uczy sztuki odpuszczania. Jej lekkość przypomina, że życie ma w sobie prostotę, o której często zapominamy, goniąc za tym, co pilne i głośne. Każdy drobny kwiat, każda wąska gałązka wibruje w rytmie, którego nie przyspieszy żadna ludzka troska.

Kiedy znów otworzysz oczy, możesz dostrzec subtelniejsze piękno: światło prześwitujące przez kielichy kwiatów, taniec motyla, który na chwilę przysiadł, by odpocząć. Możesz wtedy uśmiechnąć się do samej (samego) siebie, wdzięczny za tę krótką chwilę ciszy.

Bo czasem wystarczy tylko lawenda, by przypomnieć, że najcenniejsze są te momenty, kiedy nic nie musisz — a możesz wszystko czuć.