.·:·.⋆°｡⋆˚.°｡⋆

Spa od Natury

Szłam boso wokół jeziora, zanurzona w chwili tak cichej, że mogłam usłyszeć własny oddech, śpiew ptaka ukrytego wśród trzcin i szelest trawy poruszanej lekkim wiatrem. Każdy mój krok stawał się gestem czułości wobec ziemi – chłodna, wilgotna trawa pieściła stopy, a słońce muskało ramiona złotym światłem. To nie była zwykła przechadzka, to była rozmowa z naturą bez słów – milcząca, ale pełna znaczeń.

Brzeg jeziora wyłonił się zza zakrętu, a ja od razu wiedziałam, że właśnie tu powinnam się zatrzymać. Usiadłam na gładkim, nagrzanym kamieniu, którego dotyk był przyjemnie ciepły, jak dłonie starego przyjaciela. Zanurzyłam stopy w wodzie – przejrzystej, chłodnej, spokojnej. To był ten rodzaj spokoju, który nie przychodzi często – nie ten wymuszony, ale głęboki, rodzący się z poczucia bycia dokładnie tam, gdzie się powinno.

I wtedy nagle pojawiły się one – małe, srebrzyste rybki. Najpierw zobaczyłam zaledwie cień ruchu pod powierzchnią wody. Potem dostrzegłam delikatne błyski, drobne ciałka przemykające między kamykami, aż w końcu podpłynęły bliżej, jakby z ciekawością, ale bez strachu. Otoczyły moje stopy niczym powitalny orszak. Ich maleńkie pyszczki dotykały mnie jakby z intencją, jakby chciały mnie uzdrowić z jakiegoś smutku, którego nawet nie byłam